Soms moet je verdwalen om jezelf terug te vinden
In Mwanza, aan de oevers van het Victoriameer, vond ze rust. Ze zat daar, voeten in het zand, hoofd vol vragen. Net haar baan kwijt. Niet haar schuld, zeggen ze dan. Maar wat als het wél zo voelt? Wat als je opeens niet meer weet wie je bent zonder je functie, zonder je visitekaartje, zonder je volle agenda?
Ze was niet op vakantie. Dit was een rondreis met een reden. Coaching. Reflectie. Op adem komen. Niet in een kantoorkamer met koffie in karton, maar onder palmbomen, met ruimte om te voelen wat thuis alleen maar bleef malen.
In de ochtend begon ze met stilte. Ademhalen. Niet scrollen. Niet vluchten. Gewoon zijn. Dan kwamen de gesprekken. Confronterend. Prikkelend. Soms hard, maar altijd raak. Over haar waarden. Over wat haar energie gaf – en wat haar leegzoog. Over keuzes die ze nooit echt zelf had gemaakt, maar wel altijd trouw had uitgevoerd.
En toen, in Tanzania, een paar weken later, gebeurde het. Ze maakte een wandeling door een dorp, waar mensen haar aankeken met ogen die niets verwachtten. Daar voelde ze het: ze hoefde niks te bewijzen. Ze hoefde alleen maar te zijn. Dat was het keerpunt. Niet omdat iemand haar vertelde wat ze moest doen, maar omdat ze het zelf voelde. Haar nieuwe richting kwam niet uit een Excel-berekening of een LinkedIn-post, maar uit het besef: ik leef niet meer op automatische piloot.
Ze ging terug met vuile schoenen, een helder hoofd en plannen die klopten, voor het eerst in lange tijd. Geen quick fix, geen ‘10 stappen naar succes’. Maar duurzame keuzes, geworteld in wie ze echt is.
Een coachingreis is geen vlucht. Het is een terugkeer. Naar jezelf, naar je kompas, naar wat voor jou klopt. Of je nu in een outplacementtraject zit, vastloopt in je loopbaan of als leider voelt dat er meer in je zit dan eruit komt: deze reis maakt iets los wat thuis blijft vastzitten.
Van coaching naar avontuur
Na haar intensieve coachingstraject in Tanzania voelde ze zich herboren. Ze wilde graag een rondreis Tanzania maken.
Haar eerste stop was Lake Eyasi. Geen toeristische drukte, maar pure natuur. Ze wandelde tussen majestueuze baobabbomen en fietste over stoffige paden, de wind spelend met haar gedachten. Op het meer gleed ze in een kano over het kalme water, omringd door stilte die meer zei dan duizend woorden.
De ontmoeting met de Hadzabe-stam, met hun unieke kliktaal, opende haar ogen voor een manier van leven die ze zich nooit had kunnen voorstellen.
De reis vervolgde naar de Usambara Mountains. Groene heuvels, mistige ochtenden en zonsondergangen die de hemel in vuur en vlam zetten.
Tijdens een avondwandeling, met de Kilimanjaro aan de horizon, besefte ze hoe ver ze gekomen was—letterlijk en figuurlijk. De gesprekken met het Pare-volk leerden haar over tradities en veerkracht.
Soms is het nodig om letterlijk afstand te nemen om dichter bij jezelf te komen. Tanzania bood haar die ruimte. Ben jij klaar voor jouw eigen ontdekkingsreis?